Een theatergezelschap? Een on-line interieur- en designshop? Het zijn maar twee van de mogelijke plaatsen waar je uitkomt, als je op het web op zoek gaat naar The Kairos Collective. Gelukkig was ik anderhalf jaar geleden diegene die “Piri Reis” mocht recenseren en viel mijn muntje onmiddellijk, zodra ik de CD in de lader schoof en de eerste tonen van “Hebros” hoorde. Dit was onmiskenbaar muziek van Michiel van der Meulen, de man die van de modale muziek zo’n beetje zijn levenswerk aan het maken is en die in dat verband met “Piri Reis” de plaat maakte, die vorig jaar ten huize H. met voorsprong de vaakst gedraaide bleek te zijn.

Deze nieuwe lijkt, nu ik ze een paar weken in huis heb, dezelfde toer op te gaan: als je het CD-boekje erbij neemt, denk je, als niet-geschoolde luisteraar, dat je te dom bent om te begrijpen waar het bij deze muziek om draait, maar…je bent dan wel niet-geschoold, maar wel geoefend en dan hóór je gewoon wat het boekje niet vermag duidelijk te maken. Of tenminste dàt deel van het boekje, dat het over schalen en sleutels en modi binnen de maqam heeft. In het openende gedeelte van de begeleidende tekst heeft Michiel het over de positie van Europa vandaag en legt hij uit waarom hij Europa kos al titel.

Ons mooie continent, erg goed gelegen en van waaruit je in géén tijd ergens naartoe kunt reizen, waar je in een andere wereld terecht komt. Dàt Europa, dat ideaal gelegen is om verbindings- en ontmoetingsplaats te zijn, maar dat, politiek gesproken, op te korte tijd te snel gegroeid is en net dààrom leiders verkiest, die muren willen bouwen in plaats van bruggen, die mensen willen uitsluiten in plaats van ze te verwelkomen, die van ons macht krijgen, die ze nooit echt zullen delen…

De parallel met de mythe van de gelijknamige Fenicische prinses is nogal duidelijk: ze werd door oppergod Zeus verleid, doordat die zich in een beminnelijke stier had veranderd en haar op zijn rug ontvoerde naar Kreta, waar hij haar verkrachtte en nadien gewoon achterliet. Zo belanden we in Kreta en kunnen we meteen ook de link zien met de muziek van deze plaat. Die is namelijk opgebouwd als een soort eerbetoon aan de drie mensen, die Michiel de Liefde voor Muziek bijbrachten: om te beginnen vader Albert, accordeonist en op deze plaat ook muzikaal aanwezig via de afsluitende track “Trandafirul Rau Tinjeste”. Muziekleraar en musicoloog Wouter Swets, was dan weer de man die les gaf aan papa van der Meuken, maar vooral diegene die de muziek van de Balkan en het Midden-Oosten naar de Nederlandse luisteraar bracht met zijn ensemble Calgija. Nummer drie in de rij is dan de onvermijdelijke Ross Daly, de man die de modale muziek openbaarde voor een hele generatie luisteraars van vandaag en die verblijf houdt op Kreta. Vandaar dus…

Michel schreef het leeuwendeel van de composities zelf en voert ze uit, samen met een aantal bevriende Griekse muzikanten, nagenoeg helemaal live en wat hij doet, is noch min, noch meer, verslag uitbrengen w-van wat hij op muzikaal vlak, geleerd heeft in de loop der jaren: verschillende mensen, verschillende plaatsen…brachten allemaal een deeltje bij tot wat de componist vandaag is geworden: de bedenker van de meest prachtige, maar soms ongewone melodieën die, eens je er aan gewend bent, zich keer op keer opnieuw een weg naar je oren banen en soms dagenlang onder je schedeldak blijven wonen.

“Schoonheid per strekkende meter” noemde ik dat bij de vorige gelegenheid en dat is deze keer niet anders. Neemt u het rustig van mij aan: veel mooier krijgt u muziek dezer dagen niet te horen. OK, de plaat vraagt een beetje empathie van de luisteraar, maar ze is zodanig overtuigend, dat ze je na een paar luisterbeurten volledig in je greep houdt. Net zoals sommige van de door ons verkozen leiders, maar wel vanuit de optiek dat “sharing” in dit geval gelijk staat aan “caring”. Meesterlijke plaat !

(Dani Heyvaert)